segunda-feira, 18 de março de 2013

Prestación vertical

Racho impertinencias desde un dosel suicida de veludo.
Cálido o feito de ver non-gozar.
Preciso trazar un inverno sen neve nin velocípedos químicos
cuxos vórtices amalgaman paixóns mortuorias.

Miro aos ollos unha serpe sen cabeza e sinto que penetra
a miña caveira pola cunca ocular que me roubou.
Deixei o piso, as chaves no lixo e a porta de par en par
onde testemuñas de Jehová montan unha rave
á que endexamais me convidarían.

Á beira da estrutura enrugada que me albergou
en lapsos irregulares escollidos por min e por Greenwich,
decido pór fin á dor de uñas e deixalas descansar
en pel allea preinerte.


sábado, 16 de março de 2013

Fisting

Unha noite fíxome un fisting brutal.
Cando sacou a man, unha figura estraña e moi vermella
latexaba con ledos estertores contra o interior do seu puño.
Observei o contraste entre ese vermello e a cor dos seus ollos baleiros
antes de imbuírme do fluxo de datos e acabar por caer de cu,
putrefacta e lisérxica,
[des-
[organ-
[izada.

Logo abrín un ollo fluorescente
e sentín que caía a través dun buraco de barolo
dalgún colchón antepretérito.

Aí comecei a tomar en serio o consello dun chupa chup fumado
e saquei o chicle do meu interior;
mais non estaba xa e sen querer deime a volta,
turrando de algo rosa que era músculo e carne premorta.

Traerasme flores tan vermellas coma o meu chicle?

Pub

Un derradeiro rezo dominante deu en obstruír o páramo.
Antes diso, a miña neurona pugnaba por cheirar
as agullas dun reloxo podre que me encheu de óxido o pulso
e filtrou no meu sangue pequenos anacos de litio.

Agora dirás que os litros son subxacentes
e eu féndoche a gorxa metendo dentro canto cancer-
beiro saíu de Tuonela sen máis actantes...
Todo mentira máis outra vez,
as velas que penduran da néboa e a árbore de café.

Sentei nun recuncho para te ver sen ser vista
e sorprendeume a navalla que levas nos ollos
(brilla co cazurro neón do mdma).

quarta-feira, 2 de janeiro de 2013

domingo, 28 de outubro de 2012

Tampere

Rexeitei apelidos de nais e pais que nunca tiven
e atopei un nun norte que xamais vin.

Santiago agora é Kompostela
e en todos os recunchos das pedras
revélanseme violacións interseculares.
Protagonízoas todas EU con expresión de orgullo.

Puxen a katedral a catro patas para min
e profanei todos os santos milenarios.

O anaco de xeo finés derrétese no meu peto
e molla mallas, botas, chans e follas
con horarios de aulas desprestixiadas
que aborrecen almas vestidas de máis.

De súpeto, o suburbio devén fogar e atopo calor
na abxección deste Bronx galego,
os edificios rachados e as pintadas chuventas,
bares de vellos onde só se fala de fútbol
e das fillas das veciñas,
onde hai 0.3 crianzas por bloque
e algún can que me asusta a gata.

Teño o verdegrís da depresión
espreitando pola xanela
e combátoa con rituais hepáticos.

quarta-feira, 11 de abril de 2012

Deica outra

Acabo de deixar esta cidade

que tanto amo,

o seu faro alumeando

entre acolledores tellados.


A miña verdadeira casa,

a pertenza que nunca obtivera,

as bágoas que, caendo na terra,

fan xurdir guerreiras malva.


A pedra é fresca e suave

en Compostela;

como a chuvia.

quarta-feira, 30 de novembro de 2011

Gatoserpe

É triste confundir a luz que bota

unha farola coa do sol.

Estou tan afeita á escuridade

que son un dos gatos

máis tristes da noite.


A póstuma ponzoña

da serpe vencida

aniñará nestas veas

mestas de alquitrán,

e nunca máis deixarei

que a luz chuegue aos gatos.


Que a tristeza nos embriague

outra centuria máis,

até a absolución impertérrita do mañá.


Entre as fragas gravarei esta disposición,

á calidez da lúa chea

e co murmurio de pólas,

paxaros e monstros.