É triste confundir a luz que bota
unha farola coa do sol.
Estou tan afeita á escuridade
que son un dos gatos
máis tristes da noite.
A póstuma ponzoña
da serpe vencida
aniñará nestas veas
mestas de alquitrán,
e nunca máis deixarei
que a luz chuegue aos gatos.
Que a tristeza nos embriague
outra centuria máis,
até a absolución impertérrita do mañá.
Entre as fragas gravarei esta disposición,
á calidez da lúa chea
e co murmurio de pólas,
paxaros e monstros.
O son reverbera nas fochancas.
Son eu levantando pingas
ao correr desabotoada.
Vou na procura do fogar que nunca tiven,
do amor que xamais recibín.
Os corredores bifúrcanse, xeminean sen fin.
Atraída por unha calor que me enche
por enteiro os pulmóns, sigo até
as últimas consecuencias.
Só sen covardía serei quen de colmar
a miña apetencia.
Trágame o gris metálico das paredes.
Voráxine de cordas que penduran
en camastros cubertos de barolo.
Nada de ventás, só corredores.
Escoito o meu corazón bombear
canto máis corro.
Portas dobres co aire verdoso
e quirúrxico da enfermidade total.
Estoume adentrando no pavor,
mais non paro.
“Señorita, veña comigo,
atenderémola ben”.
Ton falsamente doce.
Nunca terei amor.
