É triste confundir a luz que bota
unha farola coa do sol.
Estou tan afeita á escuridade
que son un dos gatos
máis tristes da noite.
A póstuma ponzoña
da serpe vencida
aniñará nestas veas
mestas de alquitrán,
e nunca máis deixarei
que a luz chuegue aos gatos.
Que a tristeza nos embriague
outra centuria máis,
até a absolución impertérrita do mañá.
Entre as fragas gravarei esta disposición,
á calidez da lúa chea
e co murmurio de pólas,
paxaros e monstros.
Sem comentários:
Enviar um comentário