Rexeitei apelidos de nais e pais que nunca tiven
e atopei un nun norte que xamais vin.
Santiago agora é Kompostela
e en todos os recunchos das pedras
revélanseme violacións interseculares.
Protagonízoas todas EU con expresión de orgullo.
Puxen a katedral a catro patas para min
e profanei todos os santos milenarios.
O anaco de xeo finés derrétese no meu peto
e molla mallas, botas, chans e follas
con horarios de aulas desprestixiadas
que aborrecen almas vestidas de máis.
De súpeto, o suburbio devén fogar e atopo calor
na abxección deste Bronx galego,
os edificios rachados e as pintadas chuventas,
bares de vellos onde só se fala de fútbol
e das fillas das veciñas,
onde hai 0.3 crianzas por bloque
e algún can que me asusta a gata.
Teño o verdegrís da depresión
espreitando pola xanela
e combátoa con rituais hepáticos.
