Un derradeiro rezo dominante deu en obstruír o páramo.
Antes diso, a miña neurona pugnaba por cheirar
as agullas dun reloxo podre que me encheu de óxido o pulso
e filtrou no meu sangue pequenos anacos de litio.
Agora dirás que os litros son subxacentes
e eu féndoche a gorxa metendo dentro canto cancer-
beiro saíu de Tuonela sen máis actantes...
Todo mentira máis outra vez,
as velas que penduran da néboa e a árbore de café.
Sentei nun recuncho para te ver sen ser vista
e sorprendeume a navalla que levas nos ollos
(brilla co cazurro neón do mdma).
Sem comentários:
Enviar um comentário