O son reverbera nas fochancas.
Son eu levantando pingas
ao correr desabotoada.
Vou na procura do fogar que nunca tiven,
do amor que xamais recibín.
Os corredores bifúrcanse, xeminean sen fin.
Atraída por unha calor que me enche
por enteiro os pulmóns, sigo até
as últimas consecuencias.
Só sen covardía serei quen de colmar
a miña apetencia.
Trágame o gris metálico das paredes.
Voráxine de cordas que penduran
en camastros cubertos de barolo.
Nada de ventás, só corredores.
Escoito o meu corazón bombear
canto máis corro.
Portas dobres co aire verdoso
e quirúrxico da enfermidade total.
Estoume adentrando no pavor,
mais non paro.
“Señorita, veña comigo,
atenderémola ben”.
Ton falsamente doce.
Nunca terei amor.
Sem comentários:
Enviar um comentário